IV Sunday of Easter, the Good Shepard Jesus Christ.
J 10, 27-30. 2025
John 10:27-30‘I give eternal life to my sheep.’
At that time: Jesus said, ‘My sheep hear my voice, and I know them, and they follow me. I give them eternal life, and they will never perish, and no one will snatch them out of my hand. My Father, who has given them to me, is greater than all, and no one is able to snatch them out of the Father’s hand. I and the Father are one.’
IV Niedziela Wielkanocna, Dobry Pasterz Jezus Chrystus.
J 10, 27-30. 2025
Jezus daje swoim owcom życie wieczne
Jezus powiedział:
«Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».
Today, the Church rejoices in the image of Jesus Christ, the Good Shepherd — the One who knows His sheep and lays down His life for them. This Fourth Sunday of Easter has been set apart as the Sunday of the Good Shepherd, a day especially dedicated to prayer for vocations to the priesthood and consecrated life. It was Pope Saint Paul VI who, discerning the signs of the times, instituted this observance. The Church, in the wake of the Second Vatican Council, was passing through a time of difficulty and discernment. Many misunderstood the profound renewal intended by the Council, and sadly, some priests, feeling disoriented, asked to be dispensed from their ministry.
In the face of this crisis, the Holy Father turned to the Lord of the harvest, imploring Him to send labourers into His vineyard. He understood — as we must understand today — that vocations are not born out of policy or planning, but out of prayer, trust, and authentic Christian witness.
And so, we too must ask ourselves: Do we still pray for vocations? Do we create the kind of homes, parishes, and communities where a young heart can hear the voice of the Shepherd and say, “Yes, Lord, here I am”?
The crisis of vocations in many parts of the world is not a silence on God's part — no, God still calls. The problem lies rather in our capacity to listen. It lies in our courage to respond.
We see with joy that in many regions of the Global South — in Asia, Africa, and South America — vocations continue to flourish. What are the seeds of this growth?
Three points stand out for our reflection:
First, the witness of joyful, dedicated priests and religious. A vocation is not born in a vacuum — it is born from encounter. When young people meet men and women who live their vocation with joy, with integrity, and with love, something stirs within them.
Second, the cultural values of our time must be named. We live in an age that exalts comfort, wealth, and personal achievement. The call to follow Christ in poverty, chastity, and obedience seems out of step with this culture. Many see ministry not as a noble mission, but as an outdated burden. Yet we must reclaim its beauty, its nobility, its eternal value.
Third, the family. The soil of every vocation is the family. In strong, faith-filled, multigenerational homes, virtues are cultivated — dignity, selflessness, trust in God. Today, family life is under pressure, fragmented by individualism and distracted by noise. Rebuilding a culture of vocation begins at the hearth.
My dear friends, there is no simple solution. But there is always hope. The voice of the Shepherd is never silent. He continues to call. And we, as His Church, must become better listeners and more faithful intercessors.
Let us pray earnestly this week, especially in thanksgiving for the election of our new Holy Father, Pope Leo XIV. May he lead the flock of Christ with wisdom, compassion, and strength. May he be, after the Heart of the Shepherd, a pastor who lays down his life for the sheep.
May Jesus, the Good Shepherd, bless the Church with holy, zealous, and courageous vocations. May He bless our families and our young people, and may He grant us hearts open to His voice.
Amen.
Dzisiejsza, Czwarta Niedziela Wielkanocna, to Niedziela Dobrego Pasterza — Jezusa Chrystusa, który zna swoje owce, woła je po imieniu i oddaje za nie swoje życie. To właśnie dziś Kościół na całym świecie modli się w szczególny sposób o nowe i święte powołania do kapłaństwa oraz życia konsekrowanego.
Ustanowił to święto papież Paweł VI, dostrzegając, jak wielka potrzeba modlitwy za powołania objawiła się po Soborze Watykańskim II. W tamtym czasie Kościół przeżywał okres niepokoju i zmian. Niektórzy nie rozumieli ducha reform soborowych, a część duchowieństwa, zraniona lub zagubiona, opuszczała stan kapłański. Ojciec Święty nie pozostał obojętny — zwrócił się z wiarą do Boga, prosząc o nowych robotników do Winnicy Pańskiej.
I dziś, Drodzy Bracia i Siostry, wiemy, że ta modlitwa nie straciła na aktualności. Wręcz przeciwnie — potrzeba jej jeszcze bardziej. Bóg nadal powołuje. To my, jako wspólnota wierzących, musimy na nowo otworzyć serca i domy na dar powołania. Potrzebni są młodzi, odważni ludzie, którzy usłyszą głos Dobrego Pasterza i pójdą za Nim z miłością i oddaniem.
Co ciekawe, chociaż w wielu krajach Europy i Ameryki Północnej liczba powołań maleje, to jednak w tzw. Globalnym Południu — w Azji, Afryce i Ameryce Południowej — wielu młodych ludzi pragnie służyć Bogu w Kościele. Co za tym stoi? Jakie są przyczyny tego rozdźwięku?
Po pierwsze, brakuje często świadectwa gorliwej, radosnej i autentycznej wiary u tych, którzy już zostali powołani. Nowe powołania rodzą się z żywego doświadczenia — z podziwu, ze spotkania z kimś, kto naprawdę kocha Chrystusa i Kościół. Gdzie brak radości i pasji w duszpasterzach, tam trudno o młodych, którzy chcą ich naśladować.
Po drugie, zmienia się mentalność społeczna. Młodzi ludzie szukają sukcesu, wygody, samorealizacji. Powołanie kapłańskie czy zakonne bywa postrzegane jako ograniczenie, a nie jako dar. Życie dla innych, rezygnacja z siebie, wierność — to dziś wartości trudne, czasem nawet wyszydzane.
Po trzecie, zmienia się struktura rodziny. Kiedyś to właśnie rodziny wielopokoleniowe były miejscem dojrzewania w wierze, uczenia się ofiarności, modlitwy i zaufania Bogu. Dziś, gdy rodzina traci swój duchowy kręgosłup, coraz trudniej o gleby, na której może wykiełkować powołanie.
To są wyzwania naszych czasów. Ale Ewangelia przypomina: „Niech się nie trwoży serce wasze!” Bóg nadal mówi. Jezus nadal wzywa. I my, jako Jego owce, musimy pomóc innym rozpoznać ten głos.
W tym tygodniu modlimy się szczególnie gorliwie — także w intencji nowego papieża, Leona XIV, wybranego przez kardynałów pod natchnieniem Ducha Świętego. Prośmy, by był on Dobrym Pasterzem — człowiekiem modlitwy, pokoju i odwagi, który poprowadzi Kościół po drogach Bożych.
Drodzy Bracia i Siostry, módlmy się wspólnie i nie ustawajmy. Niech Chrystus Dobry Pasterz pośle nam świętych kapłanów i siostry zakonne, a także odważnych świeckich, którzy staną się Jego głosem w świecie.
Amen.
Add comment
Comments