The apostles said to the Lord, ‘Increase our faith.’ The Lord replied, ‘Were your faith the size of a mustard seed you could say to this mulberry tree, “Be uprooted and planted in the sea,” and it would obey you.
‘Which of you, with a servant ploughing or minding sheep, would say to him when he returned from the fields, “Come and have your meal immediately”? Would he not be more likely to say, “Get my supper laid; make yourself tidy and wait on me while I eat and drink. You can eat and drink yourself afterwards”? Must he be grateful to the servant for doing what he was told? So with you: when you have done all you have been told to do, say, “We are merely servants: we have done no more than our duty.”’
This Sunday, the Lord presents us with another challenging lesson—one prompted by the Apostles themselves. Their request was both natural and sincere; having spent time with the Master, they longed for a faith rooted in complete trust in everything Jesus did.
This sudden question became the focus of Christ’s teaching. Once again, the Son of God speaks in parables drawn from everyday life, saying that if your faith is even as small as a mustard seed, you can tell the mulberry tree to move.
The parable exaggerates a scenario that doesn’t align with reality, but it opens our minds to realize that the growth and strengthening of our faith are in our own hands.
Yet, we must acknowledge that we are only halfway there if we believe everything depends solely on our own strength and effort.
Christianity is, above all, a dialogue and cooperation—not with anyone else, but with God alone. It is a living and authentic relationship with Him. God, as our loving Father, invites us to work together with His grace.
Saint Thomas Aquinas, known as the Angelic Doctor, teaches that God’s grace builds upon nature. God welcomes us to collaborate with Him not only in our religious lives, but in every aspect of our human existence. He is the Giver; we are the receivers. God the Father does not force our freedom—body and soul—rather, He sanctifies us, filling us with His holiness and omnipotence.
However, His fatherly love and tenderness do not remove our personal responsibility or our unique place on the journey of salvation. We are not automatons, but free individuals, capable of accepting or refusing God’s invitation.
This gift of faith is not something we possess forever, but rather something we are given for today—so that we may act upon it now.
The Apostles asked, “Increase our faith.” Jesus did not offer a simple answer or solution; instead, He instructed them to pray and to do everything possible to find in Him the source of growth and unity. No one can do this work for us. Even if we spend hours before Jesus, His response remains the same: open your heart and work on your faith and your whole being with His grace. We must first say, “God, I accept Your grace and the challenge to grow in Your embrace.” Amen.
Apostołowie prosili Pana: "Przymnóż nam wiary». Pan rzekł: "Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.
W tą niedzielę Pan daje nam kolejną wymagającą lekcję, „sprowokowaną” przez Apostołów. Zdaje się, że prośba uczniów była naturalna i potrzebna – byli już jakiś czas z Mistrzem i pragnęli mieć wiarę pełną zaufania do wszystkiego, co czyni Jezus.
To nagłe pytanie stało się przedmiotem nauczania Chrystusa. Syn Boży po raz kolejny przemawia, używając przypowieści zaczerpniętej z codziennego życia – mówi, że jeśli wasza wiara będzie choćby jak ziarnko gorczycy, możecie powiedzieć morwie: „Przesadź się!”
Przypowieść wyolbrzymia sytuację, która nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, ale otwiera nasz umysł, naprawdę że reakcja i praca nad wzrostem naszej wiary leżą w naszych rękach.
Jednak jesteśmy w połowie drogi, mówiąc: wszystko jest w mojej mocy i wszystko ode mnie zależy.
Chrześcijaństwo to dialog i współpraca z nikim innym, jak tylko z Bogiem. To żywa i realna relacja z Nim. Bóg, który jest kochającym Ojcem, pobudza nas do współpracy z Jego łaską.
Święty Tomasz z Akwinu, Anielski Doktor Kościoła, mówi: łaska Boża buduje na naturze. Bóg zaprasza nas do współpracy nie tylko w przestrzeni życia religijnego, ale we wszystkich aspektach ludzkiej natury. On jest Dawcą, my – odbiorcami. Bóg Ojciec nie naciska na moją wolność, na ciało i duszę, ale je uświęca, by dopełnić je swoją świętością i wszechmocą.
Jednak ojcowska miłość i czułość nie zwalniają nas z osobistej roli i miejsca na drodze do zbawienia – nie jesteśmy istotami automatycznymi, lecz wolnymi ludźmi, którzy mogą, ale nie muszą przyjąć Bożego zaproszenia.
Ten dar wiary nie jest dany na zawsze, ale jest on na teraz – by coś z nim zrobić dziś.
Apostołowie prosili: „Przymnóż nam wiary”. Jezus nie dał prostej odpowiedzi ani rozwiązania, lecz powiedział: módlcie się i róbcie wszystko, by znaleźć we Mnie źródło wzrostu i jedności ze Mną. Nikt nie wykona tej pracy za nas – nawet jeśli będziemy trwać przed Jezusem godzinami, odpowiedź z Jego strony zawsze będzie ta sama: otwórz serce i pracuj nad swoją wiarą i całym swoim człowieczeństwem z Moją łaską, i powiedz: „Przyjmuję, Boże, Twoją łaskę i wyzwanie, by wzrastać w Twoich ramionach”. Amen.
Add comment
Comments